I.disgrace, dishonor, ignominy, esp. as the result of civil or military punishment (class.; in sing. and plur.; cf.: infamia, dedecus, probrum, opprobrium).
I. A legal and military term: censoris judicium nihil fere damnato nisi ruborem affert. Itaque, ut omnis ea judicatio versatur tantummodo in nomine, animadversio illa ignominia dicta est, Cic. Fragm. ap. Non. 24, 9 sq. (Rep. 4, 6 Mos.); Cic. Clu. 47, 130: “tu non animadvertes in omnes, sed carpes ut velis, et paucos ex multis ad ignominiam sortiere?” id. ib. 46, 129: “ignominiae causa post omnes interrogatus,” Suet. Claud. 9: “nonnullos signiferos ignominiā notavit ac loco movit,” Caes. B. C. 3, 74, 1; cf.: “qui ignominiā notandos censuerunt eos, si qui militiam subterfugissent,” Cic. Phil. 7, 9, 23: “mille milites, quia serum auxilium post proelium venerant, prope cum ignominia dimissi,” Liv. 3, 5, 15; cf. Suet. Caes. 69: “sine ignominia domum reverti,” Caes. B. C. 1, 85, 10; cf. id. B. G. 7, 17, 5; id. B. C. 3, 101, 6; Suet. Ner. 39; id. Oth. 9; id. Vesp. 8 al.: ignominiae aut poenae causa ab urbe Roma abesse, Paul. ex Fest. p. 278 Müll.: “in omnibus, quibus damnatus unusquisque ignominia notatur,” Gai. Inst. 4, 60: “ne laboret ignominia,” id. ib. 4, 182.—In plur.: “variis ignominiis afficere,” Suet. Aug. 24: “animadversionum et ignominiarum genera,” id. Tib. 19. —
II. In gen.
(α).
Absol.: maculam atque ignominiam imponere, Lucil. ap. Non. 24, 14: “in quibus (civitatibus) expetunt laudem optimi et decus ignominiam fugiunt ac dedecus,” Cic. Rep. 5, 4; “so with dedecus,” id. Div. 2, 9, 22; id. Quint. 20, 64; “with infamia,” id. Tusc. 4, 20, 45: “per summam injuriam ignominiamque,” Cic. Verr. 2, 3, 97, § 226: “injuriam sine ignominia imponere,” id. Quint. 31, 96: “haec insignis ignominia,” id. Prov. Cons. 7, 16: “ignominiā mortuum afficere,” id. Rosc. Am. 39, 113: “adjecta quibusdam ignominia,” Quint. 3, 7, 20: “ad depellendam ignominiam,” id. 1, 2, 24: “in urbanas tribus transferri ignominiae est,” Plin. 18, 3, 3, § 13: “gravior omni vulnere,” Juv. 8, 210.—In plur.: “ut homines castigationibus, reprehensionibus, ignominiis affici se in delicto dolerent,” Cic. Tusc. 4, 20, 45: “judiciis ignominiisque concisus,” id. Phil. 12, 4, 11.—
(β).
With gen.: “hac tamen una plaga conciderit, ignominia senatus,” a disgrace inflicted by the Senate, Cic. Prov. Cons. 7, 16: “labes ignominiaque mortis,” id. Rab. Perd. 10, 27: “ignominia amissarum navium,” Caes. B. C. 1, 100 fin.: “cum summa ignominia familiae,” Nep. Timoth. 4, 1.